ورزش برای کودکان سندروم داون
کارشناس تربیت بدنی می گوید که قرار دادن کودکان مبتلا به سندروم داون در گروه‌های کوچک تمرین و بازی و مشارکت فعال آنان در موقعیت‌ها و فضاهای حرکتی متناسب برایشان بسیار مفید است.
مهرناز نژاد عبدالله، کارشناس تربیت بدنی با بیان این مطلب که کودکان مبتلا به سندروم داون (به اصطلاح کوکان سندروم) تعداد زیادی از کودکان کم توان ذهنی را تشکیل می دهند، گفت:« تاخیر در رشد حرکتی این کودکان معمولا از یک سالگی آشکار می‌شود و تا سن 10-11 سالگی ادامه دارد.»
وی افزود:«میزان یادگیری و عملکرد کودکان سندرم 2 سال از سن تقویمی شان پایین‌تر است و از نظر جسمانی شل بودن برخی از مفاصل، توان عضلانی، درک دیداری و شنیداری پایین، نقص در روندهای حسی- عصبی مانند جهت یابی، تعادل، حرکت انتقالی و هماهنگی در این کوکان مشاهده می‌شود و در مهارت‌های حرکتی عمده و ظریف نیز پایین‌تر از کودکان طبیعی عمل می‌کنند.»
این کارشناس ادامه داد:«کودکان سندرم در هنگام حرکت و بازی به دلیل توان عضلانی پایین نمی‌توانند تعادل خود را به خوبی حفظ کنند و از این رو به فضای حرکتی بیشتری نیاز دارند و در فعالیت‌های سرعتی نیز محتاج حمایت و مراقبت بیشتری هستند، اگرچه درک حسی حرکتی این کودکان مشابه کودکان بهنجار است از نظر پردازش اطلاعات حسی- حرکتی مشکل دارند به همین دلیل در اجرا به بازخوردهای حسی بسیار متکی‌اند و حرکاتشان کند است.»
نژادعبدالله با اشاره به اینکه اجرای مهارت‌های حرکتی سریع، تعادلی، زمانبندی شده و هماهنگ برای این کودکان دشوار است، اظهار کرد:«طول پای کودکان کوتاهتر از کودکان طبیعی و قدشان نیز کوتاهتر است در صورتی که وزن بیشتری از کودکان طبیعی دارند و از نظر وضعیت بدنی در موقع نشستن و راه رفتن به علت تحرک زیاد مفاصل چرخش خارجی درشت نی و شل بودن رباط ها دچار مشکل هستند، راه رفتن غیر طبیعی این کودکان در اکثر فعالیت های حرکتی انتقالی تاثیر منفی می‌گذارد.»
وی با بیان این مطلب که این افراد به طور انفرادی و گروهی می‌توانند در برنامه‌های حرکتی - ادراکی و بازی‌های مختلف تربیتی شرکت کنند، گفت:«اما معلمان با آگاهی از ویژگی‌های حرکتی می‌توانند برخی از متغیرها عوامل حرکت و بازی را متناسب با شرایط آنان تغییر دهند.»
نژاد عبدالله در پایان گفت:«برنامه‌ریزی حرکتی ویژه کودکان سندرم را می‌توان بر پایه تمرینات و بازی‌هایی قرار داد که در آن جنبه ضعف حرکتی - ادراکی بیشتری مشاهده شود و قرار دادن این کودکان در گروه‌های کوچک تمرین، بازی و مشارکت فعال آنان در موقعیت‌ها و فضاهای حرکتی متناسب برایشان بسیار مفید است.»
منبع : ahleiran.ir